Volgens een recent rapport lijdt meer dan de helft van de mensen die in de Verenigde Staten voor kinderen zorgen nu honger. Dit is geen randprobleem van extreme armoede; het is een groeiende crisis die degenen treft die essentiële opvang voor jonge kinderen bieden. De bevindingen van het RAPID Survey Project in Stanford laten een verontrustende trend zien: 58% van de kinderopvangaanbieders meldde in juni 2025 honger te hebben geleden, het hoogste percentage sinds het begin van de gegevensverzameling in 2021.
De zich uitbreidende crisis
Het gaat hier niet alleen om aanbieders die af en toe maaltijden overslaan. De studie definieert ‘honger’ op basis van specifieke ontberingen: het onvermogen om bedorven voedsel te vervangen, onbetaalbare, uitgebalanceerde maaltijden, kleinere porties vanwege geldgebrek en regelrecht zonder eten als je honger hebt. De situatie is verslechterd; tussen 2021 en 2025 rapporteerde gemiddeld 44% van de aanbieders honger. Stijgende kosten voor boodschappen in combinatie met bezuinigingen op voedselhulpprogramma’s zorgen ervoor dat meer werknemers in voedselonzekerheid terechtkomen.
Het probleem reikt verder dan onmiddellijke ontbering. Deskundigen benadrukken dat voedselonzekerheid een diepere, voortdurende strijd voor consistente toegang tot voldoende voedsel vertegenwoordigt. Zelfs als een aanbieder op het moment van een enquête geen honger heeft, kan hij of zij nog steeds leven met de voortdurende angst niet te weten waar de volgende maaltijd vandaan komt.
Waarom dit ertoe doet: een systeem dat onder druk staat
De crisis onder medewerkers in de kinderopvang brengt een gebroken systeem aan het licht. Het gemiddelde uurloon voor deze professionals blijft laag – vaak minder dan $ 12,25, zelfs voor mensen met een diploma. Intussen zijn de kosten van kinderopvang voor gezinnen omhooggeschoten, waardoor ze in veel gebieden hoger zijn dan de huur- of hypotheeklasten. Dit creëert een wrede ironie: degenen die voor onze kinderen zorgen, zijn vaak niet in staat de basisbehoeften voor zichzelf te bekostigen.
De instabiliteit van uurroosters verergert het probleem nog verder. Veel aanbieders hebben te maken met onvoorspelbare uren, waarbij werk op korte termijn wordt geannuleerd als het aantal inschrijvingen daalt. Dit maakt het moeilijker om te budgetteren, toegang te krijgen tot een consistent inkomen en in aanmerking te komen voor hulpprogramma’s zoals SNAP (Supplemental Nutrition Assistance Program). SNAP-wijzigingen gepland voor oktober 2026 – waaronder strengere leeftijdsgrenzen en het schrappen van vrijstellingen voor kwetsbare groepen – zullen de situatie waarschijnlijk verergeren. Ongeveer 43% van de werknemers in de kinderopvang is al afhankelijk van overheidssteun, waardoor ze acuut kwetsbaar zijn voor deze bezuinigingen.
De bredere context
Voedselonzekerheid treft 1 op de 4 huishoudens in de VS, maar traditioneel ligt de nadruk op kinderen. Deskundigen merken op dat het publiek de neiging heeft te onderschatten hoe wijdverbreid honger onder volwassenen is, vooral onder degenen in laagbetaalde beroepen.
“De meeste mensen denken dat we ons in een zeer welvarend land bevinden, en met de honger hangt er iets van een mentaliteit rond van bittere armoede… Maar we beginnen over deze kwesties te praten als een kanarie in de kolenmijn; er zijn signalen dat het zich begint te verspreiden naar een veel bredere bevolkingsgroep.” – Philip Fisher, Stanford Centrum voor vroege kinderjaren
De situatie onder kinderopvangaanbieders is een duidelijke waarschuwing: als degenen die onze jongsten opvoeden moeite hebben om zichzelf te voeden, faalt het hele systeem. Zonder systematische veranderingen in de lonen, de baanzekerheid en de sociale vangnetten zal de voedselonzekerheid onder deze essentiële werknemers alleen maar groter worden.
