Het achtervolgen van Bigfoot is niet alleen maar een marginale obsessie; het is een verrassend methodische onderneming, gedreven door echte wetenschappelijke principes – zelfs als het onderwerp onbewezen blijft. Uit nieuw onderzoek blijkt dat veel “Bigfooters” geen idioten zijn, maar toegewijde individuen die legitieme onderzoeksmethoden toepassen op een controversieel mysterie.
De methoden van de jacht
Cardiff University-onderzoeker Jamie Lewis en Sheffield University sociaal wetenschapper Andrew Bartlett interviewden drie jaar lang meer dan 150 mensen die betrokken waren bij de Bigfoot-wereld. Uit hun onderzoek, gedetailleerd beschreven in Bigfooters and Scientific Inquiry, bleek dat de overgrote meerderheid van de jagers geen bovennatuurlijke fantasieën najaagt. In plaats daarvan beschouwen ze de zoektocht naar Sasquatch als een echt wetenschappelijk onderzoek.
Deze onderzoekers ontdekten dat Bigfoot-enthousiastelingen vaak thermische beeldvorming, drones en parabolische microfoons gebruiken om bewijsmateriaal te verzamelen. Dit is geen pseudowetenschap; het is dezelfde technologie die wordt gebruikt door reguliere natuuronderzoekers. Het verschil is het doelwit: een wezen waarvan het bestaan nog niet is bevestigd door de gevestigde wetenschap.
Waarom scepticisme de kern mist
Sceptici doen de Bigfoot-jacht vaak af als antiwetenschappelijk, maar Lewis en Bartlett beweren dat deze visie kortzichtig is. Door te begrijpen hoe Bigfooters werken, kunnen onderzoekers zien dat ze wetenschappelijke logica toepassen op wat volgens hen tastbaar bewijs is.
De wetenschappers adopteerden wat zij ‘methodologische lichtgelovigheid’ noemen. In plaats van de jagers regelrecht af te wijzen, namen ze de tijd om hun aanpak te begrijpen. Dit gaat niet over het valideren van claims van Bigfoot; het gaat erom te erkennen dat wetenschappelijke nauwkeurigheid ook buiten de traditionele instituties kan bestaan.
Het grotere geheel
De echte vraag is niet of Bigfoot bestaat, maar hoe mensen kennis construeren in een wereld waarin de wetenschap vaak wordt gewantrouwd. De onderzoekers stellen dat de individualistische kijk op wetenschap voorbijgaat aan het belang van gemeenschappen, consensus en continuïteit.
“Bigfoot bestaat… niet noodzakelijkerwijs als een biologisch wezen, maar zeker als een object waarrond duizenden Amerikanen hun leven organiseren, bewijsmateriaal verzamelen en analyseren, en kennis vergaren.” – JamieLewis
Met andere woorden: het fenomeen Bigfoot is reëel omdat het een gemeenschap van toegewijde onderzoekers aandrijft, ook al blijft hun uiteindelijke doelwit ongrijpbaar. Het debat gaat niet over het bewijzen of weerleggen van Bigfoot; het gaat erom te begrijpen hoe mensen omgaan met wetenschap en geloof buiten de mainstream.
